Hij staat een beetje verloren in een hoekje en heel incidenteel wordt ie eruit gehaald: mijn 11 jaar oude Sony TRV6. Dan mag ie een tape-je inladen of een accu opladen voor mijn LED-lampje. Maar verder staat ie een beetje treurig werkloos te zijn.
Mijn vader werd destijds 65 en ging dat met ons vieren op de Britse Maagdeneilanden. Ik besloot hem als cadeau een gefilmd document te geven van die reis. Geen geromantiseerd souvenirtje van 10 dagen op een tropisch eiland, maar een keiharde weergave van 'the stuff families are made of'. Strijd en liefde dus. The beautiful, the nasty and the scary.
Het is een legendarische film geworden -binnen de familie dan, ik heb wel een reputatie te beschermen- en vormde de kiem voor mijn huidige bestaan als onafhankelijk filmmaker.
Speciaal voor die gelegenheid schafde ik de Sony DCR-TRV6E aan, een handycam met een Carl Zeiss lensje, firewire in en uit (cutting edge, destijds), aansluitingen voor externe mic. Prachtig 4x3 LCD schermpje, ik voelde me de koning te rijk. Ik heb er volgens mij een dikke 2000,- voor neergeteld. (guldens nog, vermoed ik)
Later heb ik er nog een paar betaalde klussen mee gedaan -feestverslagen! (voordat ik op de Sony PD-150 overstapte) Niemand klaagde ooit over de kwaliteit. Als je op de juiste plek staat als er mooie dingen gebeuren, is de klant blij. Het leven was simpel: camera, tapes, accu's. Alles op de automaat. Geen statief, geen lampjes, geen microfoons of zendertjes. Op stap met één kilo. Those were the days.
No comments:
Post a Comment