De aardige doch gereserveerde meneer van TNT post wordt onderhand een goede bekende. Meestal komt ie om een uur of zes 's avonds en handelen we onze vaste routine af. Hij zet het pakje altijd op dezelfde plek op de trap, ik loop naar beneden en zet twee onherkenbare digitale krabbels op zijn apparaatje, even oogcontact en een kort 'fijne dag' als ie de deur uitgaat. Misschien moet ik hem volgende keer wat te drinken aanbieden..? Een fooi misschien? Of is het gewoon mijn Calvinistische schuldgevoel dat ik altijd iets aanneem maar nooit iets teruggeef?
Eerste indruk: ben blij dat ik er niet meer voor heb betaald... Wat zou het zijn, 40 gram, zonder batterij? Dat wordt een leuke speelgoedverzameling, als ik straks ook de GH2 heb. Maar, zoals het gezegde gaat, "je moet een boek niet op z'n kaft beoordelen". (of is dat alleen een Engels gezegde..?) Meer over dit plastic pielemuisje als ik er een beetje mee gespeeld heb.
No comments:
Post a Comment