Onlangs was ik naar een concert en voor m'n neus stond een vrouw geruime tijd met haar telefoon in de lucht de show te filmen. Iets verderop, zowel links als rechts, stonden rood aangelopen mannen met zwaar gepimpte camera's driftig te klikken. In het midden van de zaal stond een kleine cameraman met een grote, professionele digibeta camera. (ipv naar het concert te kijken bleef ik geïntrigeerd kijken hoe hij in godsnaam met zijn lens boven de menigte uit zou komen- beroepsdeformatie...) Linksboven in de tribune stond een man te filmen met een digitale spiegelreflexcamera op een schouderstatief. Op het balkon stonden nog zeker een dozijn mensen met hun telefoons te filmen.
Een beetje evenement wordt tegenwoordig door minimaal 30-40 camera's geregistreerd. Een absurd gegeven. Soms denk ik dat mensen zo bezig zijn met het registreren van hun belevenissen dat ze weleens vergeten te genieten van het moment zelf.
Hierbij wil ik een oproep doen aan alle camera-verslaafden, inclusief mijzelf: heb je die onbedwingbare neiging naar je camera te grijpen, tel tot drie, haal diep adem en de aandrang verdwijnt vanzelf. Het podium is bevrijd van zijn beeldkader, de audio-levels zijn perfect, het licht fikt eruit maar wat maakt het uit! Free at last, free at last, thank God almighty, I’m free at last!
No comments:
Post a Comment